Dinamik, yüksek enerjili, varoluşundan mütevellit ağırlığı olan, güçlü ancak güç peşinde koşmayan dendiğinde aklınıza ilk ne gelir? Benim zemberek! Bir süredir zemberekler üzerine düşünmeye başladım. Belki hiç bitmesin diye an’da kalmak için tüm dikkatimizi odakladığımız zaman mevhumunun taşıyıcısı yadigar bir saatin zembereğidir bu zemberek. Ya da sonsuza kadar bir çocuğun yüzündeki gülümsemesi olsun diye kurulmuş bir oyuncağın yüreğindeki zemberektir bu. Umuda yolculuk için kesilmiş bir seyahat biletini sorgulamadan yola koyulmuş bir aracın direksiyon sargısıdır belki de zembereğimiz.
Ayakta kalıp da hayatta kalmamız için hissettiğimiz içsel gücümüzdür belki de kendi zembereğimiz. Kimisinde bu istençtir, kimisinde de içsel bir inanç. Belki sen yaşam amacı dersin buna bir başkası da merak duygusu. Kiminin içsel gücü, zembereği özdeğeridir, kimisinde de yaşama olan tutkusu.
Her neyse içimizdeki bu bizi inşa eden, benliğimizi oluşturan ve bizi esneterek, dayanıklı, güçlü kılan haydi onu bulmaya çalışalım yavaştan. Böylelikle aynaya baktığımızda gerçek benliğimizdir görünmekte olan. Elinden tutarız belki hemen onun. Böylece ritmini yakalarız yaşamımızın. Alnından öperiz kendimizin. Takdir ederiz ruhumuzun inceliklerinin ve ayarını hiç bozmayız zembereklerin.
