15 Aralık 2015 Salı

ifadesi yok

Her sabah bir ümitle 'merhaba' derim yeni güne. Baloğlanım Alpayımı uyandırmak ne güzel olur öperek, o terlemiş ensesini koklayarak. Kulağına şarkı fısıldayıp gözlerini açmasını bekleyerek. Uyandığını bilmek ama şımarmasını gözlemlemek!
 Onun o sıcaklığını görüp de kimsesiz, anne sevgisinden yoksun çocukları düşününce yüreği soğuyor insanın. Gözlerine bakmaya utanıyorsun aynada kendinin, kimse derman olamaz kimsenin kimsesizliğini doldurmaya. Kaybetme korkusunun gelecek kaygısıyla birleşme noktasında demleniyor kederim.
Savaşın sıcaklığını hissedip bir şey yapmama, elinden gelmeme çaresizliğinin verdiği hüzün de cabası bu içsel tedirginliğin. Sonra bir anlamı kalmıyor sözcüklerin, ifadelerin...